مقایسۀ فراوانی و شدت عوامل استرس زا در زوج های نابارور تحت درمان تلقیح داخل رحمی، تحت درمان تلقیح درون سیتو پلاسمی اسپرم و بدون درمان

مقدمه: ناباروری یک بحران شخصی است. روش های مختلف کمک باروری در درمان ناباروری وجود دارد. به طور قابل توجهی اضطراب و استرس در زوج های نابارور نشان داده شده است. این مطالعه، برای مقایسۀ تعداد و شدت عوامل استرس زا در زوج های نابارور تحت درمان تلقیح داخل رحمی، تحت درمان تلقیح درون سیتو پلاسمی اسپرم و زوج های نابارور بدون درمان (گروه کنترل) انجام شد. مواد و روش ها: سی و هفت زوج نابارور تحت درمان تلقیح داخل رحمی، تحت درمان تلقیح درون سیتو پلاسمی اسپرم و بدون درمان به وسیلۀ نمونه گیری غیر تصادفی در دسترس از موارد پذیرفته شده در درمانگاه ناباروی رویان انتخاب شدند. آن ها پرسشنامه  اطلاعات جمعیت شناختی و مقیاس عوامل استرس زا را تکمیل کردند. یافته ها: نتایج نشان داد که هیچ رابطۀ معنی داری بین مدت ناباروری با تعداد و شدت عوامل استرس زا وجود نداشت. بین تعداد و شدت عوامل استرس زا با عوامل ناباروری تفاوت معنی داری وجود نداشت. همچنین تفاوت معنی داری در تعداد و شدت عوامل استرس زا بین مرد و زن وجود نداشت. هیچ تفاوتی در تعداد و شدت عوامل استرس زا بین گروه تلقیح داخل رحمی، گروه تلقیح درون سیتو پلاسمی اسپرم و گروه کنترل نبود. داده ها نشان داد که یک تفاوت قابل توجهی در تعداد عوامل استرس زا با گروه درمان تلقیح داخل رحمی همچنین در تعداد عوامل استرس زا بین گروه تلقیح داخل رحمی و تلقیح درون سیتوپلاسمی اسپرم با گروه کنترل وجود دارد. یافته ها نشان داد تفاوت معنی داری بین گروه های تلقیح داخل رحمی و تلقیح درون سیتوپلاسمی اسپرم با گروه کنترل در تعداد و شدت استرس وجود داشت. نتیجه گیری: تلقیح داخل رحمی و تلقیح درون سیتوپلاسمی اسپرم به عنوان روش های کمک باروری می توانند پر استرس باشند. برنامه ریزی طولانی مدت خدمات بهداشت روان برای زوج های نابارور، شناسایی زوج های در معرض خطر، متقاعد کردن زوج ها برای مراجعه به منظور ارزیابی روانشناختی، روان درمانی توسط روان شناسان بالینی و دارو درمانی به وسیلۀ روان پزشکان پیشنهاد می شود.